Maður er nefndur
"William Wickmann, danskur að ætt. Hafði hann dvalið um 10 ár á Íslandi
sem verslunarþjónn, fyrst í Reykjavík og síðan í Hafnarfirði og á Eyrarbakka.
Um baustið 1865 fór hann af íslandi áleiðis til bandaríkjanna, og lenti hann í
Milwaukee í Wisconsin-ríki. Hann átti þar ættingja, sem hann fór að vitja.
"Wickmann þessi skrifaðist á við fyrrum húsbónda sinn, Guðmund
Tlhorgrimsen á Eyrarbakka og lét hann í
bréfum sínum vel yfir stöðu sinni i hinum nýja heimi. Hrósaði mjög landkostum,
og meðal annars áleit hann að fiskurinn i Michigan-vatninu væri stór og óþrjótandi
gullkista,sem ýmsar þjóðir ysu úr, og að íslendingar mundu hafa sama rétt og
aðrir að seilast ofan í kistuna og fá sinn hlut. Vera kann nú, að Wickmann hafi
séð björtu hliðina á sínu nýja heimkynni, og eins og ungum mönnum oft er hætt
við, ekki gáð að skuggahliðinni og þess vegna lofað landið, ef til vill um of.
En bréf Williams til Guðmundar Thorgrímssens á Eyrarbakka varð öðrum hvatning
til að feta í fótspor hans.
Árið 1870, þann 12.
dag maímánaðar, fóru af Eyrarbakka þrír ungir menn til Vesturheims, voru þeir:
Jón Gíslason (f.12.12.1849 í Kálfholti í Holtasveit) búðarsveinn við
Lefolii-verslun, Guðmundur Guðmundsson (f .8.7.1840 á Litla-Hrauni) formaður á
Eyrarbakka og Árni Guðmundsson ( fæddur að Gamlahliði á Álftanesi 24. október
1845.), vinnumaður hjá G. Thorgrímssen
en Jón Einarsson bættist við hópinn í Reykjavík. Hinn fyrst nefndi var
forsprakkinn, og lánaði hann hinum tveimur síðast nefndu fé til fararinnar, en
Guðmundur fór upp á sínar eigin spítur. Jón hafði tekið arf eftir föður sinn sem
hann hafði óskertan, svo hann stóð betur að vigi en flestir aðrir í þeirri bygð
til að fara af landi burt, og kom arfurinn honum nú að góðu haldi, og einnig
þeim sem slógust í förina með honum.
Hinn 12. maí lögðu
þeir félagar á stað frá Eyrarbakka landveg til Reykjavíkur, og eftir fárra daga
dvöl í höfuðborginni tóku þeir sér far með póstskipinu „Díana“ til
Kaupmannahafnar. Á meðan þeir stóðu við í Reykjavik, reyndu ýmsir að telja þá
af að leggja út í þessa glæfraför. Einn var meira að segja fullvissaður um, að
ef hann færi vestur, yrði hann étinn upp með húð og hári, en ef ske kynni að
hann ekki lenti þar sem mannæturnar héldu til, yrði hann gerður að
þræli—svertingja líkast til? En þeir
félagar héldu sínu striki og tóku sér far með ,,Diönu", eins og áður
er sagt, til höfuðstaðar danmerkur. Skipið kom við í færeyjum og shetlandseyjum,
og að endingu lagðist það við festar í Kaupmannahöfn. Þeir félagar stóðu þar
við í 4 daga, og notuðu tímann til að hitta ýmsa landa sína þar og skoða hið
markverðasta í þeirri fögru borg. Hinn 3. júni lögðu þeir á stað með
gufuskipinu „Pacific" til Hull, og eftir að þar var lent, fóru þeir með
járnbraut tíl Liverpool. Frá Liverpool fóru þeir á Allanlínu- skipinu
„Austrian“. Þeir fengu harða og langa útivist—sífelda storma af austri, og var
sjógangurinn gríðarlegur, farþegar og farangur kastaðist til og frá í skipinu
og tóku þá íslendingarnir það ráð, að skorða sig mílli bekkja niður í skipinu
og spiluðu Vist dag eftir dag sér til dægrastyttingar. Þeir
lentu í Quebec 18. eða 19. júní. Þaðan fóru þeir áleiðis til Milwaukee, en
höfðu svo miklar tafir á leiðinni, eins og títt er með vörulestum (freight
trains) að þeir komu ekki til Mihvaukee fyrr en þann 27. s. mán. Farbréf fyrir
hvern kostaði 94 ríkisdali ríkismyntar frá Kaupmannahöfn til Milwaukee. Þeir
dvöldu um tíma í Milwaukee, en Jón fór um haustið til Washington Island og
keypti þar land í félagi við William Wickmann, sem áður er getið. Létu þeir
félagar þá höggva skóg á landi sínu, og bygðu-útskipunar bryggju o.fl. Árið 1873 skiptu þeir eignum sínum, og fékk
þá Jón mest af landinu, með húsum, en Wickmann bryggjuna, ásamt nokkrum ekrum
af landinu. Jón giftist 1877 Ágústu dóttir Einars kaupmanns Bjarnasonar í
Reykjavík. Jón setti upp verslun á Vashingtoneyju um það leiti.
Guðmundur var
formaður á Bakkanum frá því hann var 19 ára gamall þangað til hann fór af landi
burt vorið 1870. Hann réði sig til fiskimanna frá Milwaukee sumarlangt, en fór
um haustið til Washington Island og stundaði þaðan fiskveiðar. Hann kvæntist
1875, Guðrúnu Ingvarsdóttir frá Mundakoti.
Árni fór 18 ára
gamall austur á Eyrarbakka; gerðist vinnumaður hjá G. Thorgrimsen og var hjá
honum í 4 ár. Fór síðan til Reykjavíkur, og lærði þar trésmíði hjá Jóhannesi
Jónssyni snikkara. Fór hann að því búnu aftur austur á Eyrarbakka, til
Thorgrimsens og var þar vinnumaður og búðarmaður þangað til um vorið 1870, að
hann fór með þeim félögum til Ameríku. Var hann að fiskiveiðum um sumarið með
félaga sínum Guðmundi Guðmundssyni og fór það haust til Washington eyju. Árið 1880
flutti hann sig til Andabon County í lowa, og var þar í 2 ár við smíðar. Kom
aftur til eyjarinnar, og dvaldi þar síðan en giftist ekki.
Jón (f.ca 1850) var
um nokkur ár vinnumaöur og meðreiðarmaður dr. Hjaltalíns (var hann því stundum
kallaður Jón Hjaltalín). Eftir að hann fór vestur, stundaði hann flskiveiðar,
fyrst í Milwaukee og svo á Washington eynni.
Næstu árin fóru
margir Íslendingar vestur til Washingtoneyjar og voru allmargir Eyrbekkingar
á meðal þeirra: 1872. Fóru 14 manns
af Eyrarbakka; af þeim lentu flestir á eynni. Þrjár persónur af þeim voru þar
enn árið 1900: Olafur Hannesson, sonur Hannesar Sigurðssonar og konu hans
Guðrúnar Jónsdóttur á Litluháeyri á Eyrarbakka; Árni Guðmundsen, sonur Þórðar
kameráðs Guðmundsen, sem lengi var sýslumaður í Arnessýslu, og konu hans
Jóhönnu A. Knudsen; og Guðrún Ingvarsdóttir, sem giftist Guðm Guðmundssyni,
eins og áður er getið. Hinir aðrir, sem lentu þar úr þessum hóp. voru: séra
Hans Thorgrimsen; Dr. Arnabjarni Sveinbjörnsson; Þorkell Árnason frá Eiði á Seltjarnarnesi;
og Olafur Guðmundsson, frá Arnarbæli, en þeir fóru þaðan aftur eftir lengri eða
skemri dvöl.
1873. Teitur
Teitsson, hafnsögumaður af Eyrarbakka; var faðir hans TeiturHelgason, einnig
búsettur á Eyrarbakka. Hann fór þaðan alfarinn 1887, og flutti til Manitoba.
1881. Björn
Vernharðsson, ættaður af Eyrarbakka. Fór frá Íslandi til Milwaukee 1873; var
þar þar til hann kom til Washingtoneyjar. Hann varr föðurbróðii Björns
kaupmanns Kristjánssonar í Reykjavík. Sagðist Björn vera kominn í beinan ættlegg
í móðurætt af Þangbrandi biskupi, en í föðurættaf Agli Skallagrímssyni.
1884, Hannes
Jónsson af Eyrarbakka, sonur Jóns Jónssonar á Skúmstöðum i Rangárvallasýslu, og
konu hans Ragnhildar Vernharðsdóttur. Sigurður Sigurðsson af Eyrarbakka,
ættaður frá Skammadal í Mýrdal.
1885.
Þórður læknir Guðmundsson, bróðir Árna, sem áður er nefndur —Kom 13. ágúst það
ár. Hann dó snögglega 29. janúar 1899.
1886. Magnús
Jónsson Þórhallasonar, af Eyrarbakka, en móðir Magnúsar var Þórunn Gísladóttir
frá Gröf í V. Skaftafellssýslu.
1887. Jón
Þórhallason, trésmiður, faðir Magnúsar. af Eyrarbakka. Jón er ættaður frá Mörk
á Síðu, sonur Þórhalls Runólfssonar, sem lengi bjó þar. Bárður Nikulásson,
Bárðarsonar Jónssonar, af Eyrarbakka, ættaður úr Skaftártungu; var móðir hans
Sigríður Sigurðardóttir, frá Hvammi, Arnasonar frá Hrísnesi.
1888.
Þorgeir Einarsson, ættaður af Eyrarbakka. Kom til Milwaukee 1873, en dvaldi i
Racine og Walworth Counties í 15 ár. Faðir hans, Einar Vigfússon fór með honum.
(Sigurður Jónsson, Árnasonar Magnússonar Beinteinssonar, ættaður úr
Þorlákshöfn. Móðir hans var Þórunn Sigurðardöttir frá Skúmstöðum í Landeyjum,
og voru því foreldrar hans bræðrabörn. Kom til Minneapolis frá Kaupmannahöfn
1885).
No comments:
Post a Comment