Árið 1703 voru 652
íbúar á Eyrarbakka og Stokkseyri sem þá var einn hreppur. Þar af voru bændur og
hjáleigumenn 70 talsins, en ómagar og þurfalingar 156. Þannig voru
hlutfallslega margir á sveitastyrk frameftir öldinni. Tómthúsfólk, eða
Þurrabúðarmenn var sá hópur landlausra
húsmanna kallaður sem áttu lítið annað en hróflatildrið sem það hlóð úr grjóti
og torfi með leyfi landeigenda og lifði mestmegnis af
sveitastyrknum, ölmusu og öðru því sem til féll af úr hendi þeirra efnameiri.
Árið 1756 bjuggu í Skúmstaðahverfi Ólafur Jónsson tómthúsmaður við heilsulasna
konu og kröpp kjör. Þar bjó einnig Aldís Þorkellsdóttir við tómthús og eitt
barn. Margrét Oddsdóttir tómthúskona var þá háöldruð og bjó ásamt vanfæri
dóttur í tómthúsi. Jón Brandsson var einnig tómthúsmaður í Skúmstaðahverfi,
ásamt konu og tveim börnum. Tómthúsmenn í Háeyrarhverfi voru á þessum tíma, þau
Erlendur Þórðarsson með konu og tvö börn. Jón Ólafsson var sagður stór og
sterkur, en hann bjó þar í tómthúsi
ásamt konu sinni og tveim börnum. Þorsteinn Einarsson var þá áttræður og bjó í
tómthúsi með konu sinni og bróðurbarni hennar. Í Hraunshverfi bjuggu við
tómthús, Jón Jónsson smiður kona hans og fjögur börn. Jón dauði svokallaður bjó
þar í tómthúsi með konu og tvö börn. Þá voru þeir Bauga-Guðmundur og Páll
Hafliðason taldir letingjar mestir hér um slóðir. Síðasti tómthúsmaðurinn á
Bakknanum var Berþór Jónsson (1875-1952) eða Bergur dáti eins og hann var
kallaður, en hann bjó að Grímsstöðum.
No comments:
Post a Comment